Idyllische strandjes, zoutmeren, flamingo's en cactusbossen
Gastblog: Ivar Keg en Emilia Sawicki.
Het is 6 uur 's ochtends als onze wekker gaat. Buiten is het aan het schemeren. We staan op en zitten om 6:30 aan het ontbijt in ons resort. De zon is inmiddels op. Na het ontbijt vertrekken we met onze auto, welke we de avond van tevoren hebben ingeladen met duikflessen en onze duikspullen. De hitte van de tropische zon begint al voelbaar te worden. Er staat nauwelijks wind en het is 31 graden Celcius. We lopen van schaduw naar schaduw. We vertrekken rond 7 uur richting Rincon.
Het is rustig op de weg. We moeten uitwijken voor overstekende wilde ezels. In Rincon verlaten we de hoofdweg en rijden we op een onverharde weg richting de ingang van het park. We melden ons klokslag 8 uur bij de parkwachters, precies op het moment dat het park opengaat. De parkwachters willen weten wie wij zijn, wat voor sportactiviteiten we gaan doen en of we genoeg water, eten en zonnebrandcreme bij ons hebben. In het park zijn geen drinkwater voorzieningen, er is geen horeca en er zijn geen winkeltjes. Echte wildernis met extreme factoren zoals zeer slechte onverharde wegen, extreme hitte en weinig schaduw. In het park ben je op jezelf aangewezen en dat wordt goed benadrukt door de parkwachters. Gelukkig hebben wij ons goed voorbereid. We hebben 10 liter drinkwater bij ons, boterhammen en chips, alles in goed afgesloten bakken en stevige flessen om te voorkomen dat vogels en andere wilde dieren ons voedsel en drinken stelen.
Het is 6 uur 's ochtends als onze wekker gaat. Buiten is het aan het schemeren. We staan op en zitten om 6:30 aan het ontbijt in ons resort. De zon is inmiddels op. Na het ontbijt vertrekken we met onze auto, welke we de avond van tevoren hebben ingeladen met duikflessen en onze duikspullen. De hitte van de tropische zon begint al voelbaar te worden. Er staat nauwelijks wind en het is 31 graden Celcius. We lopen van schaduw naar schaduw. We vertrekken rond 7 uur richting Rincon.
Het is rustig op de weg. We moeten uitwijken voor overstekende wilde ezels. In Rincon verlaten we de hoofdweg en rijden we op een onverharde weg richting de ingang van het park. We melden ons klokslag 8 uur bij de parkwachters, precies op het moment dat het park opengaat. De parkwachters willen weten wie wij zijn, wat voor sportactiviteiten we gaan doen en of we genoeg water, eten en zonnebrandcreme bij ons hebben. In het park zijn geen drinkwater voorzieningen, er is geen horeca en er zijn geen winkeltjes. Echte wildernis met extreme factoren zoals zeer slechte onverharde wegen, extreme hitte en weinig schaduw. In het park ben je op jezelf aangewezen en dat wordt goed benadrukt door de parkwachters. Gelukkig hebben wij ons goed voorbereid. We hebben 10 liter drinkwater bij ons, boterhammen en chips, alles in goed afgesloten bakken en stevige flessen om te voorkomen dat vogels en andere wilde dieren ons voedsel en drinken stelen.
Het is hier idyllisch en we voelen ons als in een Robinson Crusoe verhaal
Naast duiken kan er ook gewandeld worden in het nationaal park. Wij gaan duiken, want voor lange wandelingen is het te heet. We krijgen instructies van de parkwachters hoe laat we onze laatste duik mogen doen en hoe laat we onze terugreis moeten starten richting de uitgang van het park, zodat we voor zonsondergang het park weer uit zijn. Wij zijn zo vroeg mogelijk begonnen met onze reis om onze duik voor de extreme brandende zon te starten. We rijden ruim een uur over een onverharde weg door het park. Het park bestaat uit bossen vol met cactussen en struiken. Hier en daar zien we zoutwatermeren liggen, die bijna uitgedroogd zijn door de hitte en droogte. Het is september en er is al maanden nauwelijks regen gevallen. De natuur snakt naar water en verkoeling. Hier en daar stoppen we de auto even om uit te stappen om wat foto's te maken van de omgeving. Lang houden we het niet vol, want de zon is inmiddels zo heet dat we binnen enkele minuten bezweet raken in de buitenlucht. We vluchten snel onze auto in welke nog koel is van de airco. We rijden verder.
Vanuit de auto spotten we een caracara, een soort roofvogel die op een valk lijkt. We zien wilde papegaaien, die op cactussen landen en naar elkaar tsjirpen. We volgen de onverharde weg welke vol zit met gaten. Onze gemiddelde snelheid is 5 km/h. We moeten heuvels en hobbels over. De motor en schokdempers van de auto maken overuren. Na ruim een uur rijden zien we de zee en een strandje. Er is helemaal niemand. We parkeren onze auto op het kleine kiezelstrandje aan een kleine baai. Het strandje heet Playa Funchi. Het is hier idyllisch en we voelen ons als in een Robinson Crusoe verhaal. Azuurblauw water, blauwe hemel, natuur, en een verlaten strand. Aan de andere kant van het strandje ligt een zoutwatermeer met wat kwetterende flamingo's. We besluiten dat we hier gaan duiken. Het is rond 9 uur. De zon is ziedend. We kleden ons snel om in ons badkleding en zoeken verkoeling in de zee. Tegelijkertijd bekijken we hoe we het beste het water in kunnen gaan met onze zware duikspullen. Het strand bestaat uit grote keien en kiezels, die soms wegglijden door de golven van de zee. Die keien en steentjes zijn dood koraal dat zich door de miljoenen jaren heen heeft gevormd tot een strandje. We plannen onze exacte instap en bouwen daarna we onze duiksetjes op. We bergen ons voedsel en spullen veilig op in de auto, controleren onze duikapparatuur, we stappen de zee in en gaan kopje onder.
Vanuit de auto spotten we een caracara, een soort roofvogel die op een valk lijkt. We zien wilde papegaaien, die op cactussen landen en naar elkaar tsjirpen. We volgen de onverharde weg welke vol zit met gaten. Onze gemiddelde snelheid is 5 km/h. We moeten heuvels en hobbels over. De motor en schokdempers van de auto maken overuren. Na ruim een uur rijden zien we de zee en een strandje. Er is helemaal niemand. We parkeren onze auto op het kleine kiezelstrandje aan een kleine baai. Het strandje heet Playa Funchi. Het is hier idyllisch en we voelen ons als in een Robinson Crusoe verhaal. Azuurblauw water, blauwe hemel, natuur, en een verlaten strand. Aan de andere kant van het strandje ligt een zoutwatermeer met wat kwetterende flamingo's. We besluiten dat we hier gaan duiken. Het is rond 9 uur. De zon is ziedend. We kleden ons snel om in ons badkleding en zoeken verkoeling in de zee. Tegelijkertijd bekijken we hoe we het beste het water in kunnen gaan met onze zware duikspullen. Het strand bestaat uit grote keien en kiezels, die soms wegglijden door de golven van de zee. Die keien en steentjes zijn dood koraal dat zich door de miljoenen jaren heen heeft gevormd tot een strandje. We plannen onze exacte instap en bouwen daarna we onze duiksetjes op. We bergen ons voedsel en spullen veilig op in de auto, controleren onze duikapparatuur, we stappen de zee in en gaan kopje onder.
De schildpad zwemt omhoog om een hap adem te nemen.
De onderwaterwereld bestaat uit een zandbodem met hier en daar hard koraal. Er liggen veel grote rotsen in het water. Het zicht is 20-30 meter en het water is 29 graden Celcius. We zwemmen de baai uit en onderzoeken uit welke richting de stroming van de zee komt. De stroming is de afgelopen dagen erg wisselend en onvoorspelbaar. Volgens de divemasters van ons resort komt de stroming op Bonaire meestal uit het noorden, maar vandaag is dat precies andersom, namelijk uit het zuiden. De stroming is behoorlijk krachtig. Daar moeten wij even aan wennen. We besluiten tegen de stroming in te zwemmen, vlak langs de klifwand, zodat we op de terugweg met de stroming mee zwemmen en de stroming ons terugvoert naar ons startpunt. De stroming stopt af en toe en komt dan weer op, vergelijkbaar met windvlagen aan land. We moeten flink zwemmen om vooruit te komen. We zien een jonge zeeschildpad zwemmen. De schildpad zwemt omhoog om een hap adem te nemen. We blijven rustig wachten en zien de schildpad na een minuutje weer een duik richting de bodem nemen. Het dier zwemt heel sereen en moeiteloos door de stroming van de zee. We nemen afscheid van de schildpad en gaan verder. We vinden een klein baaitje met grote blokken hard koraal. Het lijken net rotsen. We maken foto's en zwemmen dan het kleine baaitje in.
De stroming is hier een stuk minder krachtig. Hier komen we een groepje inktvissen tegen. We inspecteren een vlak stuk kale zandbodem en besluiten om hier voorzichtig te landen. We blijven enkele minuten rustig naar de inktvissen kijken. De inktvissen hebben ons ook gezien en worden nieuwsgierig. Langzaam komen ze op ons af om ons te bekijken. We bewegen niet en de inktvissen komen steeds dichterbij. Ik neurie een liedje door mijn ademautomaat om de inktvissen nog nieuwsgieriger te maken. Het lijkt te werken en de inktvissen komen nog dichterbij. Wij genieten van dit moment. De inktvissen laten zich zelfs fotograferen. Ze zwemmen recht op ons af. Aan de lichamen van de inktvissen zitten flinterdunne vliesachtige vinnen vast, die fladderen, terwijl de inktvissen zweven in het water. We kijken de inktvissen oog-in-oog aan. Dan ineens zwemmen de inktvissen heel snel weg. Binnen een fractie van een tel zijn ze allemaal verdwenen. Achter een blok koraal verschijnt een grote barracuda; een grote lange vis van ongeveer 1 meter met een hele grote bek en tanden. We begrijpen meteen waarom de inktvissen zijn gevlucht. De barracuda heeft een einde gemaakt aan ons spectaculair moment met de inktvissen. De barracuda ziet ons, maar trekt zich niets aan van onze aanwezigheid en zwemt rustig door. Zo gaat dat in de natuur.
De stroming is hier een stuk minder krachtig. Hier komen we een groepje inktvissen tegen. We inspecteren een vlak stuk kale zandbodem en besluiten om hier voorzichtig te landen. We blijven enkele minuten rustig naar de inktvissen kijken. De inktvissen hebben ons ook gezien en worden nieuwsgierig. Langzaam komen ze op ons af om ons te bekijken. We bewegen niet en de inktvissen komen steeds dichterbij. Ik neurie een liedje door mijn ademautomaat om de inktvissen nog nieuwsgieriger te maken. Het lijkt te werken en de inktvissen komen nog dichterbij. Wij genieten van dit moment. De inktvissen laten zich zelfs fotograferen. Ze zwemmen recht op ons af. Aan de lichamen van de inktvissen zitten flinterdunne vliesachtige vinnen vast, die fladderen, terwijl de inktvissen zweven in het water. We kijken de inktvissen oog-in-oog aan. Dan ineens zwemmen de inktvissen heel snel weg. Binnen een fractie van een tel zijn ze allemaal verdwenen. Achter een blok koraal verschijnt een grote barracuda; een grote lange vis van ongeveer 1 meter met een hele grote bek en tanden. We begrijpen meteen waarom de inktvissen zijn gevlucht. De barracuda heeft een einde gemaakt aan ons spectaculair moment met de inktvissen. De barracuda ziet ons, maar trekt zich niets aan van onze aanwezigheid en zwemt rustig door. Zo gaat dat in de natuur.
Brown chromies. ze zijn er met duizenden
We zwemmen nog even wat verder in de baai. We zien grote koralen met gigantische scholen bruin-grijzige visjes; brown chromies. Ze zijn er met duizenden. De visjes zijn op zoek naar voedsel in het koraal. We maken foto's en genieten van dit prachtig spektakel. Dan draaien we ons om en zwemmen we stroomafwaarts terug richting ons startpunt. De brown chromies zwemmen met ons mee. Ze gebruiken ons als een schuilplek voor grote vissen, die op hun jagen. Ze zijn helemaal niet bang van ons. Brown chromies hebben geleerd dat duikers niet gevaarlijk zijn en dat ze prima functioneren als blokkade tegen grote jagers, zoals barracudas en tarpons. Zo kunnen de brown chromies zich verplaatsen door stukken open zee.
We realiseren ons dat duikers hierdoor toch ook een beetje onderdeel zijn geworden van het onderwater-ecosysteem van Bonaire. Wij genieten ervan dat we in een wolk aan vissen zwemmen. Op sommige stukken zijn er zoveel vissen dat wij elkaar bijna niet meer zien. De brown chromies vinden een nieuw blok koraal en gaan daar naartoe. Wij gaan verder. We zien een grote school naaldvissen. Ze drijven net onder het wateroppervlak. Het licht van de zon weerkaatst op hun lichaam. Het lijkt alsof het zilveren stroken zijn. Ook zij bewegen zich moeiteloos voort door de stroming van de zee. We drijven verder door. Dan herkennen we wat rotsen waardoor we weten dat we ons baaitje hebben bereikt. We hoeven geen veiligheidsstop te maken, want we zijn niet diep geweest. We stijgen op en zien onze auto op het strandje staan. Door de sterke stroming is ons luchtverbruik hoger geweest dan normaal. Doordat we een ondiepe duik hebben gemaakt, hebben we toch nog ruim een uur kunnen duiken. Het is inmiddels rond 11 uur en de zon brandt als vuur. Het is nu 35 graden, maar de gevoelstemperatuur ligt op 43 graden. We stappen uit de zee en bouwen onze duiksetjes af. We eten onze boterhammen op onder een struik in de schaduw en praten onze mooie duik nog even na.
We realiseren ons dat duikers hierdoor toch ook een beetje onderdeel zijn geworden van het onderwater-ecosysteem van Bonaire. Wij genieten ervan dat we in een wolk aan vissen zwemmen. Op sommige stukken zijn er zoveel vissen dat wij elkaar bijna niet meer zien. De brown chromies vinden een nieuw blok koraal en gaan daar naartoe. Wij gaan verder. We zien een grote school naaldvissen. Ze drijven net onder het wateroppervlak. Het licht van de zon weerkaatst op hun lichaam. Het lijkt alsof het zilveren stroken zijn. Ook zij bewegen zich moeiteloos voort door de stroming van de zee. We drijven verder door. Dan herkennen we wat rotsen waardoor we weten dat we ons baaitje hebben bereikt. We hoeven geen veiligheidsstop te maken, want we zijn niet diep geweest. We stijgen op en zien onze auto op het strandje staan. Door de sterke stroming is ons luchtverbruik hoger geweest dan normaal. Doordat we een ondiepe duik hebben gemaakt, hebben we toch nog ruim een uur kunnen duiken. Het is inmiddels rond 11 uur en de zon brandt als vuur. Het is nu 35 graden, maar de gevoelstemperatuur ligt op 43 graden. We stappen uit de zee en bouwen onze duiksetjes af. We eten onze boterhammen op onder een struik in de schaduw en praten onze mooie duik nog even na.
Moe en voldaan komen we aan in ons resort
Wij zetten onze reis voort richting de Slagbaai, een groot uitgestrekte baai. We stoppen hier even om rond te kijken. Hier en daar zien we duikers en snorkelaars in het water. Maar niemand ligt in de zon op het strand. Door de hitte houden we het niet lang vol. We vluchten terug naar onze auto met airco en zetten onze reis voort. Er volgt een 2-uur durende rit over onverharde wegen met heel veel gaten. Alles in de auto wordt heen en weer geschud. Een wilde kat steekt de weg over. Flamingo's zoeken dekking in het zoutmeer. Ze stoppen hun koppen in het water op zoek naar garnaaltjes en krabbetjes. We rijden door. Er lijkt geen einde te komen aan de weg door de cactusbossen. De zon staat zo hoog dat er nauwelijks schaduw is. Rond 3 uur 's middags bereiken we de uitgang van het park. We melden ons af bij de parkwachters. We nemen nog even een kijkje in de tuin van het kantoorgebouw van de parkwachters. Er staan allerlei soorten cactussen en andere planten die goed tegen droogte en hitte kunnen. Hier en daar zien we bloeiende cactussen. De hitte put ons snel uit. We rijden door en komen eindelijk weer een asfalt weg tegen.
We rijden een rondje om het eiland om de noordkant te bezoeken. Dan steken we door en rijden terug naar Kralendijk en vervolgens naar ons resort. Moe en voldaan komen we aan in ons resort. We spoelen onze duikspullen en gaan dan naar het restaurantje genieten van een welverdiend patatje en drankje. Hitte, duiken en alcohol gaan niet samen, dus we wachten nog even een paar uurtjes met alcoholische drankjes. Maar dan in de avond, als de zon onder is en wij inmiddels weer goed gehydrateerd zijn, drinken we een cocktail op het strand en genieten we na van deze bijzondere dag met veel avonturen en ervaringen.
Ivar en Emilia verbleven tijdens deze reis in het Buddy Dive Resort op Bonaire.
We rijden een rondje om het eiland om de noordkant te bezoeken. Dan steken we door en rijden terug naar Kralendijk en vervolgens naar ons resort. Moe en voldaan komen we aan in ons resort. We spoelen onze duikspullen en gaan dan naar het restaurantje genieten van een welverdiend patatje en drankje. Hitte, duiken en alcohol gaan niet samen, dus we wachten nog even een paar uurtjes met alcoholische drankjes. Maar dan in de avond, als de zon onder is en wij inmiddels weer goed gehydrateerd zijn, drinken we een cocktail op het strand en genieten we na van deze bijzondere dag met veel avonturen en ervaringen.
Ivar en Emilia verbleven tijdens deze reis in het Buddy Dive Resort op Bonaire.
